Zaterdagavond, we gaan naar een gezellig feest. Eerst fijn bijpraten met vrienden die we al lang niet meer gezien hebben. Daarna worden wat gekke sketches opgevoerd en dan is er een optreden van 3 hilarische vrouwen. De muziek wordt een stuk harder gezet, met een flinke bas eronder. Ik voel me onrustig worden, waarbij ik toch eerst nog even in de valkuil stap om dat vooral te negeren. Maar de onrust neemt toe en ik begin me ook wat wiebelig te voelen, of nog beter gezegd: gefragmenteerd, alsof ik niet meer helemaal uit één stuk besta….

Over een houten laddertje, dat voor de decoratie in de zaal staat, hangen dekens. Het liefst wil ik zo een deken pakken en strak om me heen slaan. Dat geeft mij altijd een ontspannen gevoel, mijn zenuwstelsel wordt er meestal snel rustig van. Maar ja, ga ik op zo’n feest met een deken om me heen zitten? Dat zal betekenen dat ik waarschijnlijk allerlei vragen ga krijgen en daar heb ik nu net geen zin in. Ik vlucht naar de wc, weg bij het geluid maar helaas de wc ligt letterlijk naast het podium met slechts een dun muurtje ertussen. Een deel van me wil het nog steeds negeren, een ander deel vindt dat ik gewoon moet doorgaan en me niet moet aanstellen en een ander deel wil het liefst linea recta naar buiten lopen .. Totdat ik me realiseer dat ik ook kan uitreiken, iets wat ik niet altijd heel gemakkelijk doe. Ik ga met mijn rug tegen mijn man aanstaan en hij slaat zijn armen liefdevol én strak om me heen terwijl we op afstand naar het optreden kijken. Van afstand ziet het er ongetwijfeld liefdevol uit. En ik, ik begin mezelf weer steviger te voelen, ik voel letterlijk de begrenzing van mijn eigen lichaam en mijn zenuwstelsel komt weer langzaam tot rust. Dit heb ik even zo hard nodig..

Het overkomt me soms..

En ja, soms overkomt mij dit en dan probeer ik vooral compassie voor mezelf te voelen. Soms is het te verklaren door iets wat gebeurt en wat mij triggert agv mijn vroegkinderlijk trauma, soms kan ik het met mijn hoofd ook niet meteen verklaren, maar dat is ook niet nodig. Eén ding weet ik tegenwoordig wel, het is geen terugval. Ik hoef niet meer de paniek te voelen van daar gaan we weer, het gaat helemaal fout. Nee, mijn zenuwstelsel zal altijd wat gevoeliger blijven. Waardevol is dat ik mijn lichaam sneller lees tegenwoordig, sneller in de gaten heb dat er wat is en daardoor ook sneller liefdevol kan reageren naar mezelf toe.

Een belangrijke eerste stap die ik tegenwoordig dus altijd neem bij de therapie is dat ik gebruik maak van ontmengen (zie vorige nieuwsbrief) en hulpbronnen.

Wat zijn hulpbronnen nu eigenlijk?

Hulpbronnen zijn ‘dingen’ die je ondersteunen om terug te keren naar het veilige hier en nu wanneer je er even niet meer bent of om jezelf te verstevigen in het hier en nu. Erg belangrijk in traumatherapie zodat je niet verdwijnt in het trauma, het toen en daar. Zonder hier en nu kan er namelijk niks helen. Maar ook dus op z’n minst handig in het dagelijks leven bij angst, stress, wanhoop of als je je overweldigd voelt.

Het allerbelangrijkste is dat de hulpbron alleen een hulpbron kan zijn als we dat ook zo daadwerkelijk voelen. Een hulpbron heeft een bepaalde positieve kwaliteit. Zo kan je hond een hulpbron zijn omdat hij je een gevoel van bijv. veiligheid geeft. Een foto van je pas overleden hond kan jou misschien eerder verdrietig maken en is dus op dat moment niet echt geschikt. Een brandend kaarsje om naar te kijken of een warme kop thee in je handen kan je een gevoel van warmte geven. Bewust om je heen kijken in de ruimte waar je bent, en bewust in je opnemen wat je ziet kan ook een gevoel van veiligheid geven, tenminste ervan uitgaande dat je in een veilige situatie bent op dat moment.

Als je overweldigd bent kun je niet bedenken wat nodig is, want het gebied van logisch denken is dan offline. Dus ga het je zo gemakkelijk mogelijk maken voor jezelf:  maak een hulpkoffertje (fysiek of in de vorm van een lijstje). En is het een lijstje, hang het dan aan de binnenkant van het keukenkastje en zet het in je telefoon.

Inhoud van het eerste hulp koffertje

Weet dat wat voor de ander werkt, niet voor jou hoeft te werken dus zoek vooral uit wat voor jou werkt, maak je eigen persoonlijke koffertje.

Voorbeelden van mogelijke hulpbronnen zijn:

• Ontmengen, zie https://praktijknicolenix.nl/2025/10/10/een-liefdevol-beschermdeel/
• een knuffeltje, een edelsteen, een boek, een fotoboek dat een rustig en fijn gevoel geeft, kleurtjes om te kleuren, egelballetjes;
• een kussen dat je tegen je aan houdt terwijl je zit;
• een warme kop met bijv. thee in je handen;
• Grensoefening (zie https://studio.youtube.com/video/7mBc9Zull3c/edit );
• een persoonlijke playlist of een enkel muzieknummer op spotify;
• Ademhaling: een tijdje langer uitademen dan inademen. Bijv. 3 tellen in, 5 tellen uit;
• Jezelf omhelzen (je rechterhand leg je op de linker flank ter hoogte van je hart, je linker hand leg je bovenop je rechter bovenarm) en rustig blijven doorademen.

En belangrijk: geef het tijd op het moment dat je het nodig hebt. Dus omhels je zelf bijvoorbeeld en blijf zitten. Na verloop van tijd komt er waarschijnlijk een zucht en komt er wat ontspanning. Blijf dan nog een tijdje rustig zitten.

Tenslotte

Volg je sessies in mijn praktijk, vraag dan naar een uitgebreidere lijst van mogelijke hulpbronnen, Ik geef hem je graag!